Дова́дити, важу, диш, гл.
1) Досадить. До того мені доводив, що вже й вадити більш ні в чім. Зміев. у.
2) Пріучить. Доводив хлопця до горілки. Харьк.
Словарь української мови: в 4-х тт. / За ред. Б. Грінченка. — К., 1907—1909. — Т. 1. — С. 400.
а
б
в
ґ
г
д
е
є
ж
з
и
й
к
л
м
н
о
п
р
с
т
у
ф
х
ц
ч
ш
щ
ю
я
Дова́дити, важу, диш, гл.
1) Досадить. До того мені доводив, що вже й вадити більш ні в чім. Зміев. у.
2) Пріучить. Доводив хлопця до горілки. Харьк.
Словарь української мови: в 4-х тт. / За ред. Б. Грінченка. — К., 1907—1909. — Т. 1. — С. 400.